Jeszcze w lutym w głównym tekście poświęconym komecie 12P/Pons-Brooks zachęcałem by pamiętać o 10 kwietnia i nadchodzącej potencjalnej koniunkcji sezonu. Kumulacja, jaka była do zgarnięcia nie mogła się równać z żadną inną koniunkcją wcześniejszych tygodni tego roku, ani żadną późniejszą, a fakt, że przypaść miała jakiś już czas po rozgoszczeniu się u nas wiosny kazał zakładać większe szanse na sprzyjającą aurę, niż przed wszelkimi zjawiskami przypadającymi choćby zimą.

Pora na pierwszy tekst w ramach 15. roku działalności bloga. Nowy rok blogowy tradycyjnie rozpoczynamy od pożegnania z sezonem białych nocy - przez wielu lubianych za sprawą możliwości występowania nad Polską spektakularnych obłoków srebrzystych, najliczniejszych i najjaśniejszych przelotów satelitów na czele z ISS, długich dni i przyjemnych nocy, które choć  krótkie - nie rzadko potrafią zachwycić jak te zimowe; a przez innych znienawidzony przez brak prawdziwej nocy i słabą widoczność większości obiektów głębokiego nieba. Z początkiem sierpnia białe noce ustępują nawet z północnych krańców Polski, gdzie sezon trwa zawsze najdłużej, z najwcześniejszym początkiem w drugim tygodniu maja i najpóźniejszym końcem na około 5 sierpnia. Wraz z zakończonym okresem białych nocy żegnamy się także na kolejnych 10 miesięcy z obłokami srebrzystymi, które o tej porze kończą już swoją aktywność nad północną półkulą by za około 4 miesiące zajaśniały nad wysokimi szerokościami geograficznymi półku...

Przed nami pierwszy w pełni wiosenny miesiąc otwierający już na całego lepsze, cieplejsze i pogodniejsze półrocze. To zarazem ostatni miesiąc przed nowym sezonem białych nocy, w trakcie którego czeka nas seria urokliwych i bardzo fotogenicznych koniunkcji z udziałem Młodego Księżyca, maksimum roju Lirydów i najlepsza w całym 2022 roku wieczorna widoczność Merkurego, który pod koniec kwietnia znajdzie się w bezpośrednim sąsiedztwie Plejad. Trzymajmy kciuki za pogodę, by tradycji stało się zadość i by wiosna sprawnie rozpoczęła nadrabianie strat w ilości bezchmurnych dni i nocy po ostatnim półroczu, z którym już się definitywnie pożegnaliśmy.

Przed nami trzeci i ostatni miesiąc meteorologicznej zimy, który z uwagi na swoją krótkość szybko poprowadzi nas ku miesiącu, w jakim powitamy tak bardzo zawsze wyczekiwaną wiosnę. W ostatnich latach, a zwłaszcza obecnym sezonie wielu początkujących pasjonatów gwiaździstego nieba miało i ma okazję przekonać się, że niewiele nam przychodzi z długości nocy w miesiącach jesienno-zimowych, skoro aura z dominującym zachmurzeniem całkowitym staje się standardem, od którego trudno się uwolnić. Głównie dlatego wiosna jest zawsze tak wyczekiwana w naszym środowisku (nie licząc czynników stricte astronomicznych), ponieważ to właśnie ona otwiera przed nami tę wyraźnie pogodniejszą połowę roku. Zanim jednak ją powitamy musimy jeszcze nieco uzbroić się w cierpliwość i spróbować wycisnąć z lutego, ile tylko będzie to możliwe. Sprawdźmy zatem co w razie wystąpienia takich abstrakcyjnych wydarzeń jak ustąpienie chmur może nas czekać na niebie w tym najszybciej mijającym miesiącu.