Na jubileuszowy, dziesiąty test najpotężniejszej rakiety w historii, SpaceX i entuzjaści mogą świętować. Za nami test, którego efekty dla niektórych obserwatorów - po serii trzech kolejnych, poważnych niepowodzeń - zintegrowanych lotów testowych IFT-7, IFT-8 i IFT-9 - a także po eksplozji statku kosmicznego podczas testu statycznego w czerwcu, wydawały się już być na tyle odległe od oczekiwań, że popadali w niewiarę w sensowność całego przedsięwzięcia.

W nocy z wtorku na środę odbył się kolejny test Super Heavy-Starship - najpotężniejszej i największej rakiety w historii lotów kosmicznych. Był to już trzeci tego typu lot w 2025 roku, a dziewiąty od początku programu lotów testowych w kwietniu 2023 roku. Nieco ponad dwa lata od pierwszego wystrzelenia 120-metrowego giganta napędzanego pracą 33 silników Raptor udało się osiągnąć tylko niewielką część kamieni milowych, jakie były oczekiwane w tym okresie i niestety pomimo uporania się z już wieloma trudnościami, narastanie nowych skutkuje utrzymywaniem status quo kilku szczególnie ważnych zadań jako wciąż niezrealizowanych, zwłaszcza zdolności umieszczenia ładunku na orbicie.

Drugi w tym roku lot testowy najpotężniejszej i największej rakiety w historii lotów kosmicznych za nami. Po krótkim i nieoczekiwanie kiepsko zakończonym kwadrans po wystrzeleniu teście IFT-7 w kwestii samego Starshipa lecz satysfakcjonującego pod względem drugiego udanego przechwycenia powracającej rakiety Super Heavy na wieżę startową, SpaceX podjęło nieudaną próbę ósmego testu swojej nowatorskiej konstrukcji z planowanym wyniesieniem w przestrzeń czterech symulatorów satelitów Starlink dla demonstracji umieszczania ładunku w kosmosie.

Od 6 lutego 2025 roku agencja NOAA/SWPC uruchomiła testowo możliwość śledzenia obrazów korony słonecznej z kompaktowego koronografu CCOR-1 ( Compact Coronagraph-1 ) znajdującego się na pokładzie wystrzelonej 25 czerwca 2024 roku sondy GOES-19 (oznaczonej jako GOES-U między startem a osiągnięciem docelowej orbity geostacjonarnej). Do 4 kwietnia br. GOES-19 nie jest jeszcze w pełni operacyjny i nie wszystkie instrumenty działają w sposób ciągły, toteż niewykluczone, że również w przypadku koronografu CCOR-1 zdarzać się będą do tego czasu okresowe przerwy w działaniu lub inne nieprawidłowości. Po 4 kwietnia GOES-19 ma się stać w pełni operacyjnym satelitą, wówczas także SWPC zacznie wykorzystywać CCOR do regularnego monitoringu koronalnych wyrzutów masy (CME). Docelowo informacje uzyskiwane z obrazów CCOR zostaną wykorzystane jako dane wejściowe dla modelu WSA-Enlil prognozującego wpływ wyrzutów koronalnych i wiatru słonecznego na Ziemię.

Przed nami pierwszy w 2025 roku zintegrowany test w locie największej rakiety w dziejach - napędzanego 33 silnikami Raptor boostera Super Heavy i statku Starship. Okno startowe otwiera się o godz. 16:00 czasu lokalnego (23:00 CET) i trwa 60 minut, w trakcie których próba startu może się odbyć. Na razie z zapowiedzi SpaceX wynika jednak, że test IFT-7 rozpocząć powinien się nie wcześniej jak o 23:37 CET. Rusza specjalny blog na żywo!

Po zaledwie około miesięcznej przerwie od czasu IFT-5 z 13 października, SpaceX jest gotowe do wykonania szóstego lotu testowego największej i najpotężniejszej rakiety w historii. Po raz pierwszy ze Starshipem czekają nas emocje wieczorową porą, niczym na ekscytującym wieczornym seansie filmowym. Przed nami emocjonujące godziny i potencjalnie kolejne historyczne obrazy: IFT-6 ma się stać nie tylko próbą powtórzenia sukcesu piątego testu bez mających wówczas miejsce anomalii, ale także próbą następnego przesunięcia granic możliwości i wytrzymałości samego statku - będzie się działo! Rozpoczyna się specjalny blog na żywo z próby startu Super Heavy-Starship do testu IFT-6!

Prawdopodobnie ostatnie godziny dzielą nas od czwartego testu największej rakiety świata. Super Heavy wraz ze statkiem Starship są obecnie w ostatnim etapie przygotowań do lotu IFT-4 w bazie Starbase w Boca Chica nad Zatoką Meksykańską w Teksasie. Jeżeli finałowe prace przebiegną pomyślnie - a nic na razie nie wskazuje na komplikacje - napędzany 33 silnikami 120-metrowy kolos ruszy w swój kolejny test być może już jutro.

Uderzenie koronalnego wyrzutu masy (a prawdopodobnie nawet dwóch) 2 maja w Ziemię wywołało ostatecznie silną burzę magnetyczną kategorii G3, która przyniosła zorze polarne widziane nawet z południowych województw. Dziś krótka foto-relacja z obserwacji wygasającej już zorzy, ale wciąż rejestrowalnej fotograficznie, która stanowiła tło dla zupełnie niezapowiedzianego gościa, będącego jednym z tip-top gratisów, które mi się kiedykolwiek trafiły podczas wypadów na obserwacje.

Po kilku miesiącach badania przyczyn utraty statku w drugim locie testowym w listopadzie ubiegłego troku i wprowadzaniu kolejnej serii poprawek konstrukcyjnych do rakiety Super Heavy i samego Starshipa, przedsiębiorstwo Elona Muska jest gotowe do trzeciego startu najpotężniejszej rakiety w historii. Obecnie trwa oczekiwanie na ogłoszenie licencji przez Federalną Agencję Lotnictwa (FAA) Stanów Zjednoczonych dla oficjalnego potwierdzenia zielonego światła na start, co wydaje się kwestią kilku-kilkunastu godzin. W bazie Starbase w Teksasie przygotowania są dopinane na ostatni guzik, a mieszkańcy Boca Chica uzyskali powiadomienie o zarządzanej ewakuacji z okolic stanowiska startu, co zwykle oznacza bezpośrednią bliskość próby startu (niekoniecznie skutecznej).

Cóż to była za sobota! SpaceX po dokonaniu drugiego testu statku Starship zintegrowanego z potężną rakietą Super Heavy ma wiele powodów do radości. I choć powodzenie lotu IFT-2 zdecydowanie nie było kompletne to postęp jaki przedsiębiorstwo Elona Muska dokonało na przestrzeni ostatnich siedmiu miesięcy od debiutu tej rakiety jest imponujący. I od tych szczerych braw zaczynam dzisiejszy tekst, bo w porównaniu z efektami pierwszego zintegrowanego testu SpaceX jest dziś znacznie dalej, niż można by oczekiwać, że będzie po zaledwie drugim locie swojego 121-metrowego potwora. Podobnie jak niektórzy z Was pisali w komentarzach, tak i ja przyznaję, że długo już nie oglądałem nic równie ekscytującego. Mało tego, znając potencjał Super Heavy do rujnowania stanowiska startowego i będąc świadomym przeprojektowań konstrukcyjnych zastosowanych w następstwie testu IFT-1 - emocje dotyczące testu IFT-2 były we mnie większe, niż przed debiutem tej rakiety.

Po niemal siedmiu miesiącach od pierwszego startu największej i najpotężniejszej rakiety w historii SpaceX uzyskało licencję od Federalnej Agencji Lotnictwa (FAA) Stanów Zjednoczonych dla następnej próby lotu Starshipa. Za niespełna 4 dni upłynie siódmy miesiąc odkąd doszło do lotu IFT-1 (Integrated Flight Test-1), w ramach którego ponad 120-metrowy "potwór" bazujący na układzie 33 silników Raptor wzbił się w błękitne niebo nad Zatoką Meksykańską z gwiezdnej bazy Starbase w Boca Chica w Teksasie. Po niespełna czterech minutach test zakończył się zdalnym zniszczeniem rakiety, w efekcie czego przed ponownym jej dopuszczeniem do lotów SpaceX musiało przeprowadzić gruntowne śledztwo w sprawie przyczyn niepowodzenia oraz poczynić cały szereg prac związanych z rakietą i infrastrukturą naziemną by możliwe było wydanie zgody przez FAA na następną próbę. Dziś po bez mała siedmiu miesiącach wiemy już, że SpaceX może po raz drugi próbować szczęścia ze swoją najpotężniejszą konstrukcją w...

Wiem, że wielu z Was podobnie jak ja bardzo kibicuje ekipie SpaceX. Nie mniej jeśli to zapatrywanie w SpaceX jest pozbawione krytycyzmu, to zachęcam do przerwania w tym momencie lektury i wyjścia na spacer, wyprowadzenia psa, krokodyla lub cokolwiek innego. Niech nie zmyli Was także tytuł dzisiejszego tekstu, nawet mimo celowo zawartej w nim tezy, bo padnie dziś trochę słów, za które ślepo wpatrzeni w SpaceX mogą się trochę obrazić, podobnie jak swego czasu bezkrytycznie zapatrzeni w NASA za moje przemyślenia o SLS. I zapewniam, że słowa, które padną w żadnym wypadku nie kłócą się z tytułem wpisu, co postaram się wyjaśnić.

Ostatnie dni dzielą nas od debiutu największej i najpotężniejszej rakiety nośnej w historii astronautyki. Booster Super Heavy i statek Starship po zespoleniu na stanowisku startowym znajdują się już w docelowej konfiguracji do wystrzelenia, które powinno nastąpić w następnym tygodniu. Termin startu to nie wcześniej niż poniedziałek 17 kwietnia, ale próby mogą być ponawiane codziennie w okresie od 17 do 23 kwietnia między 14:00 a 17:05 CEST. Zważywszy na dziewiczy lot tej konstrukcji trudno zakładać brak opóźnień pomimo bezzałogowego charakteru testu, ale ilość zapasowych możliwości w razie nieprzeprowadzenia startu w poniedziałek daje nadzieję na to, że przyszły tydzień przyniesie ten najbardziej wyczekiwany od wielu lat test konstrukcji, która gabarytami, wielkością ciągu i możliwościami wynoszenia ładunku w przestrzeń kosmiczną zdetronizuje niedawno wystrzeloną SLS w listopadzie ubiegłego roku oraz Saturna V z księżycowego programu Apollo.

9 lutego w bazie Boca Chica SpaceX dokonało zapowiadanego od niedawna testu statycznego rakiety Super Heavy - a konkretnie boostera B7, który wkrótce ma wynieść na orbitę statek Starship. Wraz ze Starshipem cała konstrukcja mierzyć będzie 120 metrów wysokości i produkować ciąg ponad dwukrotnie większy od Saturna V, który wykorzystywany był w programie Apollo. Do próbnego odpalenia boostera B7 statek Starship został zdemontowany i od kilkunastu dni przechodzi w hangarze wykończeniowe prace mające na celu ostateczne przygotowanie konstrukcji do lotu.

W poniedziałek 23 stycznia SpaceX w bazie Starbase w Boca Chica w Teksasie przeprowadziło pierwszy z tak zwanych "mokrych testów tankowania" WDR ("wet dress rehearsal") rakiety Super Heavy i statku Starship. Procedura ładowania paliwa do monstrualnej konstrukcji tworzonej przez Elona Muska następowała w takim samym wydaniu, jakie jest spodziewane w trakcie realnej próby startu. Pierwsze testowe tankowanie przebiegło bez komplikacji i zakończyło się pomyślnym wypełnieniem rakiety materiałami pędnymi. To jeden z najważniejszych kroków milowych na drodze do debiutu tej konstrukcji, który powinien nastąpić w przeciągu najbliższych miesięcy.

Dziś bardziej astronomicznie i obserwacyjnie o wydarzeniu astronautycznym. 15 stycznia o godz. 23:56 CET z platformy LC-39A w Centrum Kosmicznego Kennedy'ego na Florydzie wystartowała po raz piąty ciężka rakieta Falcon Heavy z satelitami CBAS-2 i LDPE-3A, które w ramach misji USSF-67 musiały zostać wyniesiona na orbitę geostacjonarną. To rządowy ładunek dla Sił Kosmicznych Stanów Zjednoczonych związany z bezpieczeństwem narodowym EELV (Evolved Expendable Launch Vehicle), przemianowany od pewnego czasu na NSSL (National Security Space Launch). Z tego powodu transmisja przed uwolnieniem satelitów została zakończona, jak zawsze gdy ładunek wynoszony w przestrzeń jest tajny czy dotyczący spraw związanych z bezpieczeństwem narodowym. To druga misja z wykorzystaniem Falcona Heavy w ramach NSSL i zarazem druga zakończona pełnym powodzeniem. W przypadku tego systemu startowego SpaceX jak dotąd może się szczycić stuprocentową niezawodnością i wysokim stopniem odzysku na potrzeby kolejnych l...

W niedzielę 11 grudnia bezpiecznym wodowaniem na Pacyfiku zakończyła się 25,5-dniowa Artemis 1, pierwsza misja programu NASA mającego ustanowić stałą obecność człowieka na Księżycu. Do wykonania pierwszej bezzałogowej jeszcze misji księżycowego programu amerykańskiej agencji kosmicznej kluczowe było sprawdzenie się działania dwóch krytycznych elementów - zbudowanego z myślą o lotach załogowych statku kosmicznego MPCV Orion oraz rakiety nośnej, w tym przypadku zestawu startowego Space Launch System (SLS), który Oriona miał za zadanie dostarczyć na orbitę.

Blisko 4 tygodnie misji Artemis 1 za nami. Po wykonaniu oblotu wokół Księżyca i spędzeniu kilku dni na odległej orbicie wstecznej typu RDO, statek kosmiczny Orion zmierza ku finałowemu etapowi swojej podróży. Na zakończenie testowego lotu programu Artemis statek Orion czeka próba ognia - wejście w atmosferę z rekordową prędkością. Wodowanie na Pacyfiku spodziewane jest o godz. 18:39 CET, a dziś prześledzimy wspólnie ostatnie półtorej godziny przed tym momentem wieńczącym misję Artemis 1. Nowy komentarz pojawia się pod oknem transmisji automatycznie w czasie rzeczywistym - nie jest wymagane odświeżanie strony.

W poniedziałek 5 grudnia statek kosmiczny Orion po raz drugi przeleciał w niewielkiej odległości nad powierzchnią Srebrnego Globu, tym razem od strony dostrzegalnej z perspektywy Ziemi i rozpoczął lot po trajektorii powrotnej. Po blisko trzech tygodniach od startu misji Artemis 1 statek kosmiczny czeka jeszcze sprawdzian wytrzymałości podczas piekielnie gorącego powrotu do ziemskiej atmosfery. Zanim to nastąpi statek będzie przez 6 dni przemierzał odcinek Księżyc-Ziemia, stopniowo zwiększając już odległość od naszego satelity i szykując się do deorbitacji.

Prawie dwa tygodnie misji Artemis 1 za nami. Od kilkudziesięciu godzin statek kosmiczny MPCV Orion znajduje się na docelowej dalekiej orbicie wstecznej typu DRO, w której zbierane będą teraz kluczowe dane na temat promieniowania kosmicznego zbierane przez czujniki na manekinach zastępujących prawdziwych astronautów, poprawność pracy systemów nawigacyjnych i manewrowych oraz komunikacja ze statkiem przy wykorzystaniu sieci satelitów DSN Deep Space Network, co ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa przyszłych misji załogowych z wykorzystaniem tego statku.